هر سال برای تـــــو سیه می پوشیم          در دسته ی عاشقان علم بر دوشیم
ما ، بعد هزار و چارصد سال هنــــــوز          با یـــــاد لب تو آب را می نوشیم . . .

الحق که به ما درس وفا داد حسین ( ع )      هر چیز که داشت بی‌ ریا داد حسین ( ع )
یعنی که تأملی کنید ای یـــــــــــــــاران !       آن هستی خود زکف چرا داد حسین ( ع )

بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحيم

اللّهمِ‌ّ سدِّد السِنتنا بِالصَّوابِ وَالحِكمَةِ(1)

يكى از نكات برجسته در فرهنگ اسلامى، كه مصداقهاى بارزش، بيشتر در تاريخ صدر اسلام و كمتر در طول زمان ديده مى‌شود، «فرهنگ رزمندگى و جهاد» است. جهاد هم فقط به معناى حضور در ميدان جنگ نيست؛ زيرا هر گونه تلاش در مقابله با دشمن، مى‌تواند جهاد تلقّى شود. البته بعضى ممكن است كارى انجام دهند و زحمت هم بكشند و از آن، تعبير به جهاد كنند. اما اين تعبير، درست نيست. چون يك شرط جهاد، اين است كه در مقابله با دشمن باشد. اين مقابله، يك وقت در ميدان جنگِ مسلّحانه است كه «جهاد رزمى» نام دارد؛ يك وقت در ميدان سياست است كه «جهاد سياسى» ناميده مى‌شود؛ يك وقت هم در ميدان مسائل فرهنگى است كه به «جهاد فرهنگى» تعبير مى‌شود و يك وقت در ميدان سازندگى است كه به آن «جهاد سازندگى» اطلاق مى‌گردد. البته جهاد، با عنوانهاى ديگر و در ميدانهاى ديگر هم هست. پس، شرط اوّلِ جهاد اين است كه در آن، تلاش و كوشش باشد و شرط دومش اين‌كه، در مقابل دشمن صورت گيرد.

اين نكته در فرهنگ اسلامى، نكته‌ى برجسته‌اى است،